Hejtuję... bo mogę!

Ten obrazek autorstwa rysownika Jima Bentona właściwie wyjaśnia wszystko.
Internetowy złośliwy komentator, zwany pieszczotliwie hejterem (z angielskiego hate: nienawidzić,nie znosić), gatunek jakże popularny w sieci, a co się z tym wiąże, na blogach.
Nie mylmy przy okazji hejtowania z konstruktywną krytyką, która czasem może trudna do przełknięcia (bo kto to lubi), ale jednak wyrażona w sposób kulturalny i na poziomie, daje nam do myślenia. W końcu nikt nie jest alfą i omegą. Poza tym, ile ludzi, tyle opinii i nie wszystko musi się każdemu podobać. Ale chyba są jednak pewne granice wyrażania własnego zdania...

Wróćmy więc do naszego lwa z obrazka... Należy zadać podstawowe pytanie - dlaczego?
Odpowiedź jest banalnie prosta - bo może...  Może wylać swoje żale, frustracje, odbić toksyczny związek, wrednego szefa czy kłótnię z przyjacielem wylewając wiadro pomyj na kogoś w sieci. Bo może, jest ANONIMOWY, a przynajmniej tak myśli...
Przeważnie są to jakieś komentarze - aczkolwiek  pełne jadu - to jednak nieszkodliwe, ot wyżył się taki smarując jakieś bzdury i już. Znam jednak z rozmów z innymi blogerkami sytuacje, gdy anonim był na tyle złośliwy, uparty i uciążliwy, że sprawa otarła się o policję. Dziewczyny same namierzyły po IP indywiduum (tak, da się, nikt nie jest zupełnie anonimowy w sieci!), okazało się nim dziewczę "no life", pełne zazdrości, zawiści, której ujście dawało zalewając kogoś lawiną internetowej żółci.
Mało tego, przytaczając przykład jeszcze bardziej drastyczny, historia, którą kiedyś przeczytałam w sieci. Blogerka (pisząca, nie modowa), poznała przez internet kogoś, kto najpierw był fanem, potem zaczęli ze sobą rozmawiać i pojawiły się bliższe więzi. Jan, bo tak było bodajże owemu wielbicielowi, mieszkał gdzieś na drugim końcu Polski, jednak propozycje spotkań odrzucał, bowiem chorował, szpitale, operacja, leczenie, depresja... Tym też tłumaczył dziwne zachowania, szał zazdrości i typowo mizoginistyczne "kocham Cię i nienawidzę". I tak się ten uroczy toksyczny związek toczył on line, jednego dnia sms "Kocham Cię" a drugiego wyzywanie od szmat, bo nie odbierała telefonu... Po czym przeprosiny, podszyte groźbą, że on się zabije, jeśli ona odejdzie... Bohaterka tej opowieści była na skraju wytrzymałości psychicznej, a suma summarum wylądowała u psychiatry a całą historię przypłaciła załamaniem nerwowym. Okazało się bowiem, zupełnym przypadkiem, nie pamiętam jak, chyba za sprawą fałszywych zdjęć na fb, że uroczy wielbiciel to w rzeczywistości... inna kobieta, zupełnie obca. Niszczyła życie i zdrowie psychiczne drugiej osoby, a tak sobie, bo mogła... Ją kiedyś potraktowano w podobny sposób, postanowiła więc sobie to "odbić"...
Przerażające, do czego zdolny jest nasz, jakże inteligentny gatunek.

Bo kto hejtuje w sieci?
Po pierwsze obcy ludzie , a raczej w przypadku blogów, zwłaszcza modowych, obce kobiety (choć i zdarzają się panowie). Te z gatunku "wszechwiedzących i wszechznających się", które z góry zakładają, że taka blogerka to puste stworzonko jest, nic w główce nie ma, to sobie chociaż zdjęcia robi w "ałtfitach", co by zaistnieć. Nawet nie chcę mi się już pisać po raz kolejny o stereotypowym (i krzywdzącym) postrzeganiu blogosfery w tej materii, można sobie przeczytać o tym w moim poprzednim tekście TUTAJ. Tylko podstawowe pytanie - jak można oceniać kogoś kogo się nie zna? Nie wiedząc jakim jest człowiekiem, czy się zajmuje poza pokazywanie swoich stylizacji, czy może ma doktorat z astrofizyki, albo w wolnym czasie czytuje dzieła wielkich filozofów... Czy prowadzenie bloga o modzie od razu sprowadza go do poziomu "pustaka"? Dlaczego oceniamy czyjąś pasję taką a nie inną negatywnie, a tymczasem filatelista czy hodowca orchidei to po prostu zapalony hobbysta, o którym mówimy z uśmiechem na ustach?

A teraz po drugie - większa część hejterów, to osoby z naszego otoczenia, koleżanki, "życzliwe" znajome, pseudoprzyjaciółki... Bo znów wracamy do punktu, iż to przeważnie kobiety. Sfrustrowane, nie oszukujmy się. Bo mają gorsze wyniki w szkole czy pracy, bo wyglądają (w swoim mniemaniu, bo uroda rzecz subiektywna) gorzej, bo Ty masz super faceta, a ona nie... No to cóż zrobić, w twarz ci tego nie powie, bo NIE WYPADA... Ale jest internecik i proszę - chlust - jedno wiaderko mentalnych pomyj i żółci, drugie, trzecie... Należało Ci się, nie możesz być lepsza od niej!
Tylko pytanie do takiego hejtera - czy ktoś Cię zmusza do plotkowania pół dnia zamiast pracy albo obijania się w szkole? Wyniki będą gorsze, logiczne - ale na własne życzenie.
Zazdrościsz blogerce wyglądu, ale odżywiasz się w fastfoodach , palisz, imprezujesz, niszczysz włosy domowym rozjaśnieniem, nosisz bure swetry i jeansy. Może warto tą złość ukierunkować pozytywnie i zająć się sobą, przykładać do nauki czy pracy, iść do fryzjera, poprosić dobrze ubraną koleżankę lub stylistkę o poradę w kwestii zmiany garderoby... To naprawdę działa i nagle okaże się, że cały jad wywietrzał :)
Smutne to ale prawdziwe, łatwiej przychodzi ludziom użalanie się nad sobą, niż cieszenie z sukcesów innej osoby. Tak jakoś ciężko zaakceptować, że komuś może być lepiej, że ktoś uporem i pracą coś zdobył. A my nadal czekamy na mannę z nieba i wylewamy żale w sieci. ANONIMOWO...

Podsumowując krótko, żeby blogować, trzeba mieć grubą skórę, nie przejmować się złośliwą krytyką i robić swoje. Bo sukces, nawet najmniejszy, zawsze rodzi zawiść innych i niektórzy z nich nie potrafią nad tym zapanować. A powinni.